اُرُدیست نوشت Orodist Note (مرجع اطلاع رسانی پیرامون فلسفه اُرُدیسم ORODISM)

-

اُرُدیست نوشت Orodist Note (مرجع اطلاع رسانی پیرامون فلسفه اُرُدیسم ORODISM)

دیدگاه دکتر بصیر کامجو پیرامون مبانی فلسفه اُرُدیسم

Posted: 27 Feb 2021 05:08 AM PST

حضرت استاد دکتر بصیر کامجو (از بزرگترین متفکرین و اندیشمندان تاریخ کشور افغانستان)؛ در مورد کتاب در دست نگارش «نظریات نخبگان، پیرامون مبانی فلسفه اُرُدیسم» و همچنین 3 ستون فلسفه اُرُدیسم (عشق به گیتی، عشق به انسانیت و عشق به آزادی) و اینکه اگر مردم یک سرزمین عاشق جهانی که در آن زندگی می کنند، عاشق انسانیت و عاشق آزادی باشند، این جامعه چگونه اجتماعی خواهد شد؟ می فرمایند: [size=18]((اقدام نشر کتابی در مورد فلسفه اُرد بزرگ ، یک کارخرد ورزانه وشاذ است. امیدواریم که این کار سترگ با مقیاس ...

سروده ای بسیار زیبا از استاد فرزانه شیدا

Posted: 27 Feb 2021 04:48 AM PST

سروده ای از استاد فرزانه شیدا درباره فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی ((اسلو / کشور نروژ / 1388)) دراین دنیای وانفسا گهی ویران گهی شیدا گهی آواره ی دهری گهی جا مانده در دنیا رهم تاریک و گه خاموش نه گرمی های یک ... چه افسرده رهی رفتم به قلبی خسته و مدهوش نه نوری در ره تارم نه شمعی در شب زارم نه مهری تا که جان گیرد درآن قلب ِ گرفتارم دراین ره وه چه بیهوده نه دلخوش یا که آسوده رهی رفتم , بسی گُمره به دل صد غصه آلوده بناگه نور رخشانی توگوئی در زمستانی بدل گرمیِ بودن داد به ...

چرا مردم در سایت گوگل به دنبال آدرس آرامگاه استاد فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی هستند؟

Posted: 27 Feb 2021 04:32 AM PST

8 پرسشی که فکر مرا به عنوان یک دانشجوی حکمت و فلسفه همواره به اندیشه واداشته است : 1- چرا بامداد 6 اسفند ماه 1393 صدها سایت با هزاران هزار برگه آنها که زندگینامه و عکس های استاد فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی را در خود داشتند ناگهان ... و مسدود شدند؟ 2- چرا مردم، دانشگاهیان و مسئولین کشورهای تاجیکستان، ازبکستان، افغانستان ، پاکستان و هندوستان ... فیلسوف بزرگ کشور ما را، از ما بیشتر می شناسند؟ 3- چرا کتاب سرخ (که به باور ما مهمترین کتاب فلسفی تاریخ ایران است) تنها به شکل اینترنتی قابل ...

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن و فصلنامه هستی

-
تصویر
نه سال با هستی‌ دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن اشاره: هستی، فصلنامه‌ای است وابسته به ایرانسرای فردوسی که در زمینه تاریخ، فرهنگ و تمدن منتشر می‌شود.‌صاحب امتیازی و مدیر مسئولی این نشریه را استاد دانشمند آقای دکتر اسلامی ندوشن به عهده دارند و از این رو مقالات و مطالب آن از وزانت خاصی برخوردار است و به ویژه برای ایران دوستان و ایران شناسان مغتنم است. آنچه در پی می‌آید، به مناسبت نهمین سال فعالیت این فصلنامه است. ***‌ ما در این چند ساله کوشیدیم که آنچه را در <هستی> انتشار می‌دهیم، در خور مبانی‌ای باشد که به آنها پایبند بودیم، یعنی فرهنگ، تاریخ و تمدّن. اگر انتظار خود و خوانندگان خود را چنانکه باید برآورده نکرده باشیم، سبب عمده‌اش آن بود که از لحاظ دریافت مقاله تا اندازه‌ای در دوره‌ <عسرت قلمی> به سر می‌برده‌ایم:‌ نه حافظ را حضور درس خلوت‌ نه دانشمند را علم‌الیقینی‌ با اینهمه <هستی> طیّ این مدّت توانست لااقل رابطه‌ گرمی میان خود و خوانندگانش برقرار دارد. در مورد فرهنگ حرف ما این بوده است که ایران کنونی قبل از هر چیز نیاز دارد که آن را در مرکز توجّه خود داشته باشد. در این باره
بیشتر بخوانيد

سهراب سپهری از خود تا دیگران

-
تصویر
سهراب سپهری در تاریخ پانزدهم مهر ماه 1307 در خانواده ای که اهل شعر، نقاشی، منبت کاری و دیگر رشته های هنری بود، زاده شد. کودکی و نوجوانی او به مطالعه، بازی در طبیعت، شکار و نواختن موسیقی گذشت. سهراب تا پانزده سالگی خود را در شهر کاشان گذراند و در نقاشی ها و اشعار او تاثیر این دوران و تاثیر طبیعت و گیاهان را می بینیم. سهراب سپهری شعر صدای پای آب را با الهام از قریه "چنار" واقع در حد واسط کاشان و مشهد اردهال سرود و دهکده زیبای "گلستانه" واقع در اطراف کاشان الهام بخش او در سرودن شعر گلستانه شد. آن طور که پریدخت سپهری در کتاب خود تحت عنوانسهراب، مرغ مهاجر می گوید برادرش تا چهارده سالگی در باغی زندگی می کرد که شمارش درخت هایش به سادگی امکان نداشت اما یک سال بعد را در خانه ای گذراند که در آن اثری از درخت و سبزه نبود. طبق نوشته خانم سپهری، سهراب در این دوران به مطالعه نویسندگان و شعرایی چون لامارتین، گوته، امیل زولا، شاتوبریان و هوگو پرداخت. سهراب یک سال بعد یعنی پس از پایان تحصیلات سیکل اول متوسطه به تهران رفت و در دانشسرای مقدماتی نام نویسی کرد. پس از پایان دوران دانشسرا
بیشتر بخوانيد

دیدگاه مسعود اسپنتمان درباره فلسفه ارد بزرگ (ایران)

-
ارد بزرگ میگوید: ایران بهشت ماست، ایران تنها بهانه ی بودن است. اگر سر بسر تن به کشتن دهیم / از آن به کشور به دشمن دهیم دریغ است ایران که ویران شود / کنام پلنگان و شیران شود چو ایران نباشد تن من مباد / بر این بوم و بر زنده یک تن مباد در باورهای ایرانیان باستان نیمکره ی بالایین زمین به هفت پاره بخش میشده است. پاره ای که به اندازه ی همه شش پاره ی دیگر بود در میان، و شش پاره ی دیگر پیرامون آن بودند. نام پاره ی مهم میانی خونیرس بود. در باختر آن سَوَه در خاور آن ارزه، دو پاره ی جنوبی فرَدَدَفش و ویدَدَفش و دو پاره ی شمالی وروبرشن و وروجرشن خوانده میشدند. از این هفت کشور گیتی، "ایران" در میانه ی جهان در خونیرس جای دارد. برای آن دسته از ایرانیان نواندیش که خودآگاهی ملی و ملیت گرایی را ارمغان باختر در سده های کنونی میدانند بخشی از نامه ی "تَنسَر" موبدان موبد ایران در پاسخ به خرده گیریهای گشنَسب فرمانروای تبرستان بر سیاست ملی اردشیر پاپکان، را نمونه می آورم تا بدیشان اثبات شود خودآگاهی ملی در ایران دیرزمانی هستی داشته است. تنسر در این نامه، ایران را
بیشتر بخوانيد